Blijf op de hoogte
Blijf op de hoogte van alle nieuws en updates rond de master geneeskunde in België.
Fran, Eline en Noa beleefden het avontuur van hun leven op buitenlandse stage in Tanzania. Een droom die uitkwam! Zijn hun verwachtingen ingelost en hoe verliep hun stage nu precies? Dat kom je te weten in deze driedelige blog! In blog 1 lees je over hun eerste indrukken van Tanzania en het ziekenhuis waar ze stage liepen.
Dag Noa, Eline en Fran! We zijn heel benieuwd, hoe hebben jullie het gesteld op jullie buitenlands avontuur?
Eline: “Ik kan voor ons drieën spreken als ik zeg dat het fantastisch was. We hebben tijdens onze stage heel veel mogen doen en konden veel zelfstandig aan de slag gaan. Zowel in als buiten het ziekenhuis hebben we bijzondere ervaringen meegemaakt. Het was echt een onvergetelijk avontuur.”
Jullie hebben jullie buitenlandse stage en reis op eigen houtje georganiseerd. Is dat goed verlopen tijdens jullie verblijf?
Eline: “Ja, we hadden geluk dat er al een Whatsapp groepje was met alle vrijwilligers daar. Zij stuurden ons op voorhand een lijstje met leuke cafeetjes, watervallen en daguitstappen die de moeite waard zijn. Zo hadden we meteen veel inspiratie.”
Hoe zijn jullie onthaald op jullie stageplek?
Eline: “We werden opgehaald door Kevin, iemand bij wie we tijdens onze stage voor alles terecht konden. Hij is echt een vriend geworden. Ik vond het een heel hartelijk welkom. De bewoners stonden ons daar met open armen op te wachten. Er was ook altijd iemand die voor ons kookte en alles wat we vroegen in orde bracht. In African style weliswaar, maar ze deden het wel.”
Noa: “In het ziekenhuis hadden we vooral contact met de dokters. Die leerden we in die vier weken goed kennen.”
Fran: “Het duurde wel even voor we hun vertrouwen hadden gewonnen. Veel studenten in hun eerste bachelor geneeskunde of verpleegkundestudenten gingen daarheen voor de ervaring. Het ziekenhuispersoneel was dat zo gewoon en liet die studenten enkel kijken. Wij moesten echt uitleggen dat we als laatstejaarsstudenten meer konden betekenen. Daar schrokken ze van. Pas in de tweede week hadden we ze voldoende overtuigd en konden we echt aan het werk gaan.”
In ons vorige gesprek vertelde jij, Noa, dat je inspiratie voor Tanzania uit een boek uit je kindertijd kwam, “Tippi uit Afrika”. Was het een beetje zoals in dat boekje, of toch nét iets anders?
Noa: “Tanzania voldeed echt wel aan mijn verwachtingen. De Afrikaanse cultuur en sfeer die er heerst, de safari met alle wilde dieren ... Ik ben heel blij dat ik voor Tanzania gekozen heb, het was een geweldige ervaring.”
Eline: “En wij zijn ook heel blij dat Noa dat land gekozen heeft.”
Fran: “Je ziet er van die typisch Afrikaanse vrouwen met zware manden op hun hoofd onderweg naar de markt. Op straat zwaait iedereen naar je en komen de kindjes naar je toe. Soms word je wel echt aangeklampt. Dat was niet altijd even leuk.”
“De slogan daar is pole pole hakuna matata, wat betekent: Doe maar op het gemak, en alles komt in orde.”
Hoe was het werktempo in het ziekenhuis? Was het veel rustiger dan in België?
Eline: “Ja, toch wel. De slogan daar is pole pole hakuna matata, wat betekent: Doe maar op het gemak, en alles komt in orde.”
Fran: “Dat wordt daar heel letterlijk genomen. Toen we waren geland, gingen we simkaarten kopen en hebben we bijna drie uur staan wachten. Ze zeiden dan pole pole hakuna matata. We wisten eerst niet wat dat betekende, maar kwamen er al snel achter. En we hebben het al even vlug zelf overgenomen."(lacht)
Eline: “Daarmee was de toon gezet. Ook in het ziekenhuis was dat de algemene slagzin. Daar konden Fran en ik ons wel aan ergeren. Noa haar frustratie was dan weer de taalbarrière. Fran en ik konden hechten en bevallingen begeleiden, maar Noa had die communicatie met de patiënt nodig om aan haar werk te beginnen.”
Einde van deel 1. In deel 2 lees je meer over de verschillende afdelingen waar Fran, Noa en Eline aan de slag gingen.
Spreekt zo'n buitenlandse stage jou ook wel aan? Lees dan hier verder.
