Blijf op de hoogte
Blijf op de hoogte van alle nieuws en updates rond de master geneeskunde in België.
Wanneer we vragen wat masterstudent geneeskunde François Benoît Verschaeve van zijn buitenlandse stage in Beiroet vond, is hij duidelijk: “Een geweldige ervaring, beyond my expectations!” Superleuk, confronterend en spannend. Zo spannend zelfs dat we dit interview hebben opgedeeld in 3 hoofdstukken. Vandaag: deel 1.
Dag François! Je bent nu enkele weken terug van je buitenlandse stage in Beiroet. We zijn heel benieuwd, hoe was het?
François: “Over het algemeen: superleuk! De eerste momenten in het ziekenhuis waren best confronterend: er was onvoldoende financiering voor levensreddende onderzoeken. Deze konden niet uitgevoerd worden omdat de uitrusting ervoor ontbrak en omdat de verzekeringen niet tussenkwamen.”
De onstabiele socio-economische toestand, heb je daar veel van gemerkt?
François: “Absoluut, dat merk je overal. De sociale zekerheid in Libanon is in twee jaar tijd helemaal ingestort. Er is geen steun meer van de overheid, terwijl dat twee jaar geleden wel nog zo was. De oorzaak? Een samenloop van veel politieke en economische omstandigheden. Zo heeft de overheid zich uit veel projecten teruggetrokken, waaronder sociale zekerheid. Een ander gevolg is dat de overheid slechts twee uur elektriciteit voorziet voor het volledige land, de rest moet met eigen generatoren aangemaakt worden. Zo had ik gemiddeld tien uur elektriciteit in mijn verblijfplaats, dus dat was even aanpassen.
Ik heb toen enkele kleine verrassingen meegemaakt: wanneer je op maandag een kilo aardappelen kocht aan een bepaalde prijs, betaalde je daar de volgende dag twee of drie keer zoveel voor. Of: ik had op 29 juni een simkaart overgekocht aan een deftige prijs van een andere studente en een week later waren de prijzen verviervoudigd. Daardoor hadden veel andere studenten geen simkaart tijdens hun reis. Die onzekerheden zijn dus dagelijkse kost in Libanon.
Ook op medisch vlak was de impact groot: er heerste een patiëntentekort in de ziekenhuizen. Ik zat op de afdeling oncologie, waar de mensen echt wel nood hebben aan hun behandeling, maar ze bleven gewoon thuis. Zonder verzekering konden ze hun behandeling niet betalen. Heel confronterend.
"Bij een man met een beroerte werd besloten om niets te doen."
In de eerste week was er een patiënt met longkanker, uitgezaaid naar de hersenen. Geen goede prognose dus, maar al bij al ging het wel goed met hem. Op vrijdag viel hij onverwacht uit bed en constateerden we typische symptomen van een CVA (Cerebro Vasculair Accident of beroerte): hij kon zijn arm niet meer gebruiken, kon niet goed meer spreken en een deel van zijn gezicht was verlamd. Er was dus een hoog vermoeden dat er een bloedvat vastzat in zijn hersenen en dan moet je de nodige medicatie toedienen en een CT-scan doen om te zien of het bloedvat nog te redden valt. Uiteindelijk is er besloten om niets te doen omdat de financiële middelen er niet waren om een scan uit te voeren. Er werd afgewacht en op maandag was het te laat om nog hersenweefsel te redden. Dat was een lastig moment. In Beiroet is zoiets banaal. Hoe confronterend ook, je geraakt er op één of andere manier wel aan gewoon.”
Heb je iets gemerkt van de spanningen met Syrië?
François: “Ja, maar als je het niet wilde zien, dan kon dat ook. De conflictzones zijn afgebakende zones en daar zijn dan ook de vluchtelingenkampen. Ik ben ‘ns mee geweest naar de woonwijk van een bevriende Libanese student. In die wijk waren veel afgesloten wegen met wachtposten, bemand door gespierde kerels die met grote zaklampen de auto controleerden. Eens je toegang kreeg, bereikte je een zone gecontroleerd door de Hezbollah. Deze politieke partij is er al dertig jaar aan de macht is. Wie voor hen stemt, krijgt bescherming, wie dat niet doet, wordt buiten gegooid uit de wijk en wordt bedreigd.
De spanningen zijn dus zeker aanwezig. De streek waar wij verbleven was gelukkig heel veilig. Je kon er op je gemak als blanke man of vrouw alleen op straat met gsm en geld op zak… In andere woonwijken ga je beter met een local. Het contrast is dus groot.
Einde van deel 1. In deel 2 lees je hoe François werd onthaald op zijn stageplek, hoeveel inspraak hij zelf had en hoe de pathologieën verschilden met die in België.
Wil je ook op buitenlandse stage tijdens je master Geneeskunde? Dat kan! Lees alles over de stages hier.
