Blijf op de hoogte
Blijf op de hoogte van alle nieuws en updates rond de master geneeskunde in België.
Fran, Noa en Eline kwamen na hun buitenlandse stage terug met een vat vol verhalen. Lees hun meest onvergetelijke ervaringen in deze derde en laatste blog!
Wat vonden jullie van Tanzania zelf?
Noa: “De natuur is er werkelijk prachtig. Zo hebben we ontzettend veel watervallen gezien, de Mount Meru en Mount Kilimanjaro gespot en ook de safari was een ervaring om nooit te vergeten. We zijn aan het einde van de reis ook nog naar het eiland Zanzibar gevlogen om daar even uit te rusten. Het enige waar we minder op voorbereid waren, was het weer. De winter hadden we toch iets warmer ingeschat, waardoor we te weinig lange broeken en truien in onze koffer hadden gestopt. Het kon er ’s avonds bijvoorbeeld erg afkoelen.”
Als er één moment is van jullie stage dat jullie nooit gaan vergeten, welke is dat dan?
Noa: “Eén bevalling, een keizersnede in het bijzonder, ga ik niet snel vergeten. Doordat er maar één anesthesist in het ziekenhuis is, moest de vrouw erg lang wachten om geopereerd te worden. Na enkele uren werd haar hartslag en die van haar baby plots erg laag. Dat kan een teken zijn dat de persfase begonnen is, maar de vrouw bleek na een vaginaal onderzoek nog maar 4 centimeter ontsluiting te hebben. Opeens begon de vrouw toch te persen. Het hoofdje was al bijna geboren als de anesthesist kwam aangerend en zei: “Oei, maar dat moest een keizersnede zijn. Duw het kindje terug en dan gaan wij nu aan de keizersnede beginnen.” De vrouw had voordien al twee keizersnedes gehad, dit zou haar derde zijn, maar ze was nog nooit vaginaal bevallen. Iedereen was er in paniek. Uiteindelijk is alles goed gekomen, maar zulke zaken maak je in België echt niet mee.”
“Dat 20-jarig meisje, van wie haar man haar met een bananenmes had aangevallen, zal ik nooit vergeten. Gewoon al de blik in haar ogen zal mij bijblijven.”
En wat was jullie meest onvergetelijke moment, Fran en Eline?
Fran: “Ik heb heel wat besneden vrouwen gezien in het ziekenhuis. Ouders die ervoor kiezen om hun dochter niet laten te besnijden, lopen het risico dat hun kind als kleuter ontvoerd wordt. En dan blijft het niet enkel bij een besnijdenis. Dat vond ik heel hard om te horen, want vaak sterven er kinderen door de onhygiënische omstandigheden. Bij de Maris Afrikaanse bevolking naaien ze de vagina zelfs dicht tot de vrouw uitgehuwelijkt wordt, zodat de man hem terug kan openmaken. Ergens wist ik wel dat zo’n toestanden bestonden, maar toch was ik er niet op voorbereid.”
Eline: “Dat 20-jarig meisje, van wie haar man haar met een bananenmes had aangevallen, zal ik nooit vergeten. Gewoon al de blik in haar ogen zal mij bijblijven. Toen ik haar vroeg wat er precies gebeurd was, keek ze mij heel angstig aan en legde ze haar vinger op haar mond. Ze wilde pas praten als de deur dicht is. Ik krijg het er nu nog koud van als ik eraan denk.”
Nog een laatste vraag: Staat er nog een buitenlandse stage op de planning voor jullie?
Noa: “Voor mij misschien wel, al weet nog niet hoe ik het praktisch zal regelen. Misschien vertrek ik in de lente van dit jaar nog eens op een buitenlandse stage naar Spanje.”
Eline: “Ik denk dat ik niet meer op buitenlandse stage ga, maar ik zou later wel graag bij een organisatie als Artsen Zonder Grenzen willen werken. Ik hoop dat, wanneer je met een team van artsen bent en de juiste materialen hebt, je echt iets kan betekenen in een land.”
Fran: “Ik ben nog niet zeker welke specialisatie ik wil doen, dus ga ik me eerst even daarop focussen en nog enkele stages in België volgen.”
“Ik zou later wel graag bij een organisatie als Artsen Zonder Grenzen willen werken. Ik hoop dat, wanneer je met een team van artsen bent en de juiste materialen hebt, je echt iets kan betekenen in een land.”
Dankjewel om jullie boeiende verhalen met ons te delen! Is er iets wat jullie nog kwijt willen?
Fran: “Graag willen we via deze weg nog eens de mensen bedanken die ons gesteund hebben. Mensen die naar de benefiet zijn gekomen, mensen die ons geholpen hebben met materiaal, dankjewel iedereen!”
Noa: “Het is fantastisch hoe het ziekenhuis ons gesteund heeft tijdens de wafelverkoop. We waren immers bang dat we niet voldoende opbrengst gingen hebben, maar dankzij hen zijn we toch kunnen vertrekken.”
En het was een stage om nooit meer te vergeten. Bedankt voor jullie verhaal!
Popel je na het lezen van dit artikel ook om op buitenlandse stage te vertrekken? Lees dan deze pagina. Of snuister verder in de andere blogs.
