Het verhaal van Xaviera

Als we een antwoord moesten formuleren op de vraag “wat gaan we van 2020 zeker niet vergeten”, dan denk ik dat we allemaal spontaan “COVID 19” noemen. Dit virus heeft zijn invloed overal nagelaten, zo ook op het leven van de student geneeskunde aan de VUB.

Na de oneindige reeks onlinelessen en talloze uren door leerstof ploeteren achter onze computer, verlangde ik nooit zo hard om les te volgen in de aula’s. Samen met vrienden na de les even bijpraten of iets leuks doen, het klinkt als een droom uit een vorig leven. Wat mij toch wat heeft geraakt dit jaar is het wegvallen van onze ‘witte-jassen ceremonie’. Na drie jaar lang hard werken was daar eindelijk het moment waar ik al zolang had naar uitgekeken. Mijn witte jas. Mijn symbolische medaille om te zeggen dat ik goed bezig was en me nog eens te herinneren aan de mooie toekomst die me te wachten stond als gezondheidsmedewerker. Maar laten we zeggen dat “COVID 19” er een stokje heeft voor gestoken.

Waar ik me nu dan aan optrek zijn de stages die in het tweede semester van de eerste master zullen starten. Eindelijk mijn kennis leren toepassen in de praktijk, een stapje dichter bij het waarmaken van mijn droom en zeker in deze tijd nu, eindelijk terug wat interactie met de mensen om me heen. Maar voor we hieraan kunnen beginnen, moeten we natuurlijk slagen voor onze examens. En door de huidige toestand, is het niet altijd evident om je te blijven concentreren of inzetten. Maar ik onthoud: “Wherever the art of medicine is loved, there is also a love of humanity - Hippocrates”, en om deze reden zal ik proberen me doorheen deze periode te slaan.